آقای من!

مولای غریب و تنهای من!
پدر مهربان اهل عالم!
من از تصویر این غربت و غم ناتوان ام.
… از آنانی بگویم که خاطر شریف تو را می آزارند؟ از آنها که دستان پدرانه و مهربانت را خون ریز معرفی می کنند؟
از آنها که چنان برق شمشیرت را به رخ می کشند که حتی دوستانت را از ظهورت می ترسانند؟

از آنها که تو را به دور دست ها تبعید می کنند؟ از آنها که تو را دست نیافتنی جلوه می دهند؟
از آنها که به نام تو مردم را به دکه های خویش فرا می خوانند؟
… از خود آغاز می کنم که اگر هر کس از خود شروع کند، امر فرج اصلاح خواهد شد.
کمرم خمیده از بس شانه هایم سنگینیه بار گناه رو به دوش کشیدم.
آقا گردن این بنده حقیر از مو باریکتر ولی گناهش... چی بگم که شرم سارم آقا می خواهم به سوی تو برگردم.
یقین دارم بر گذشته های پر از غفلتم کریمانه چشم می پوشی؛
می دانم توبه ام را قبول می کنی و با آغوش باز مرا می پذیری؛
می دانم در همان لحظه ها، روزها و سال های غفلت هم، برایم دعا می کردی.
من از تو گریزان بودم؛ اما تو هم چون پدری مهربان، دورادور مرا زیرا نظر داشتی.
آقای من ، مولای من ، یاورمن … العفو … العفو!

خیالـت ، خیـال رفـتن نـدارد ...
خودت چہ مـ♥ـهـدے جـان ؟
قـصد آمـدن نـدارے ؟
تـو کہ مـرا مـیـبـیـنے
مـیـدانے سرگـرمے ام شـده گـرفـتـن ِ فـال ِ حـافـظ
و جوابـهـاے تـکـرارے :
✶ غـصہ تمـام مےشود ✶
ولے مـن در عـجـبـ م کہ چـرا حـافـظ نـمےدانـد (!)
✗ بـے تـو ، هـیـچ غـمـے پـایـانے نـدارد ؟!

خدا کند که رضایم فقط رضای تو باشد / هوای نفس نباشد همه هوای تو باشد

خداکند که گزارت فِتد به منظر چشمم / که سجده گاه نمازم به جای پای تو باشد . . .

تعجیل در امر فرج مهدی فاطمه (عج)
صلوات